Неодамна, од печат излезе стихозбирката „Двоумење“ од Ива Дамјановски, во рамки на едицијата „Гравири“ на ПНВ Публикации. Подолу во текстот за вас издвоивме три песни од стихозбирката.
„Ива Дамјановски е од оние автори на кои им се радувате кога ги читате. Се радувате што некој толку талентиран решил да пишува. Таа е музичар по образование, па не е чудно што поезијата ѝ е еуфонична и што е полна со рими и со игри на зборови. Пишува едноставно, со обичен, секојдневен јазик, но пишува строго и луцидно созерцнува во стварноста што ја живее. Таа созерцателна моќ е најважниот талент од изобилството таленти што Ива ги поседува.
Во песните се чувствува и разочарувањето од физичката стварност, од хаосот во светот, се чувствува и гневот во немоќта нешто да се смени во светот полн војни и очигледни неправди, но се чувствува и потребата да му се пркоси на тој хаос, ако со ништо друго, тогаш барем со уметност. Да му се каже на светот: тука сме и гледаме што се случува, гледаме што правите. И сето тоа да се зачини со суптилен хумор и со слатко-кисела иронија и насмевка скриена под мустаќ.“, вели Ѓоко Здравески за поезијата на Ива Дамјановски.
Додека, пак, Јулијана Величковска ќе подвлече: „Ива пишува со хируршка прецизност, а текстот го третира со војничка дисциплина. Секој звук и секоја тишина во нејзината поезија се пресметани, а зборовите како камчиња за мозаик се одбрани. Секое нивно значење и секоја повеќезначност се намерни. Сѐ е подредено во служба на идејата и пораката. Лирското јас осцилира како клатно: од јас до ти, од јас до ние, вие, тие... Нејзината поезија е филозофска, а, сепак, полна со емоции. Нејзината мисла е јасна, чиста и насочена. А поетското око на Ива Дамјановски има ретка супермоќ, ги гледа обете страни на паричката истовремено.“
Ива Дамјановски (1996) е родена во Скопје. Дипломиран пијанист на Факултетот за музичка уметност при Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“ – Скопје.
Автор е на стихозбирката „Тие“ (2017, Блесок), добитник на наградата „Игор Исаковски“ за најдобар дебитантски ракопис и на второто и дополнето издание на истоимената стихозбирка издадена во 2019 г. од ПНВ Публикации. Автор е и на една научна статија и труд од областа на музиката.
Нејзината поезија е преведена на српски, на хрватски и на словенечки јазик. Застапена е во ревијата „Рукописи 40“ (2017), како и во панорамата „32 македонски поети. Гласови на новиот век“ (2018, ПНВ Публикации). Учествувала на „Астални проекции“ и нејзината поезија е застапена и во монографијата за оваа манифестација (2019, Бегемот), а учествувала и на многу други поетски читања во Скопје. Дел е од организацискиот, режиски и изведувачки тим на серијата концерти „No Hay Banda“ и на концертните проекти „Монохроматика“ и „Монолози“ изведени во 2018 г.
Без почеток
Прво мора да биде крај.
А смртта е стрмна, но
Лебдиме како да сме тешки
И невидливи,
Неизбежни и невозможни,
Додека
Разбирањето се раѓа
Од утробата на
Мајката што
Од утробата на
Разбирањето се раѓа
Додека
Неизбежни и невозможни,
И невидливи,
Лебдиме како да сме тешки
А смртта е стрмна, но
Прво мора да биде крај.
Вечно ловиште
Часовите ги поминувам во трпеливо чекање.
Се кријам меѓу гранките,
имам земја на лицето,
пленот го сонувам
и никогаш ништо не уловувам.
Деновите ги поминувам во трпелива глад.
Во очите имам музика и чад.
Бавно и нежно ги правам моите стапици
во кои се фаќаат шарените птици,
а потоа ги пуштам
и залудна е мојата пушка.
Вековите ги поминувам во трпеливо умирање,
скриен во мојот ров
во безнадежна игра,
во безнадежен лов
во кој се вљубувам и
самиот себеси се уривам,
бидејќи не умеам да убивам.
Двоумење
Сите сонца
се црвени и тркалезни
пред да изгреат.
Како и сите глави
на сите чкорчиња
пред да ги запалам.
Затоа понекогаш сум збунета,
дали ја палам зората
или само цигарата.